بگذاریم که احساس هوایی بخورد...

بعضی وقت ها دچار سنگینی سکوت می شویم، سنگینی سکوت از بهت احساس هایی که یک باره به دلمان پا می گذارند.احساسات غریبی که از ورودشان به درون دلمان می ترسیم! ولی گاهی اوقات بی تکلف و ساده می آیند و مثل سیلابی که مقصدش را نمی شناسد بی رحمانه خانه ی دلمان را تسخیر امواج خروشان شان می کنند. ولی ندایی درونمان می گوید که از هجوم این حقایق نا شناخته به خاک خواهیم افتاد! و از پاکی و سادگی این احساس ها که ریشه های وجودمان را می لرزاند سراسر آباد شده ایم! آنگاه به حضورشان توی دلمان ایمان می آوریم و دست از سرزنش دلمان بر می داریم.گاهی که دلمان شبگرد پرسه زنی در کوچه ی خیالش می شود سر از بن بستی در می آورد که بر خورد به آن بند بند وجودمان را می لرزاند... و عقل رسنی می سازد و برگردن دل می اندازد و می کشد و می کشد ... از عقل انکار و از دل اسرار... و وای بر  آن زمان که دل تو سنی کند و پیروز این میدان باشد! آن گاه عقل ملامت گر فلسفه رهایی می بافد و دل که اسطوره مسلم رهایی از بند چون وچراهاست و همیشه خوش دارد پا در وحشتناک ترین راه ها بگذارد، به احساسش خو می کند.احساسی که وقتی پنهانش می کنیم عقده ی فرو خرده ای می شود که هر روز و هر جا هزاران هزار نشتر زخمش را تازه می کند!آن وقت سراپای وجودمان آتشی می شود که می کوشیم سر کش ترین شعله هایش را پنهان کنیم! با خودمان می گوییم باشد برای روز مبادا! اگر احساساتمان معجزه کرد برای حفظ حرمت شان شجاعانه و مغرورانه می جنگیم...خروش این احساس ها اما گلوگیر نفس هایمان می شود و حس می کنیم از وحشت تنهایی در امان نیستیم...روزگارمان روزگاری سخت غریب است! چه تلخ است که باور کنیم همیشه باید این احساسات را در دلمان پنهان کنیم. چون دنیایمان آنقدر به زنگار فریب و دروغ آلوده شده که کسی وجود زیبا ترین،پاک ترین، و یک رنگ ترین چیزها را توی دل آدم ها باور نمی کندوما از گفتن حرف های دلمان به هزار و یک دلیل واهمه داریم!...این روز ها به این فکر می کنم که بد نیست از این مهمان های نا خوانده گاهی هم استقبالی گرم کنیم و بگذاریم که گاهی هم پیروز این میدان دلمان باشد!...