ترس من ...

ترس  عجیبی  از  مردن  سراسر  وجودم رو فرا می گیره . دوست  داشتم وقتی جون  میدم  عشق قشنگی سر تا پا وجودم رو پر می کرد . میگن ترس از  مردن  طبیعیء. اما  من  دوست  داشتم  با عشق از این دنیای فانی می رفتم . بعضی وقتها دلم از ترس  می گیره . چون دوست دارم وقتی به ملاقات خدا میرم با تمام وجود دست از این دنیا بکشم . واقعا جای تاسف که وابسته ی این  دنیاییم مگه این دنیا چی داره . وقتی می دونیم که همه چیز موقتیه چرا دل به این دنیا  می بندیم .  دوست دارم وقتی ممیرم چیزی به غیر خدا تو ذهنم نباشه که بخوام حسرت در  کنار  بودنش رو  بخورم . یعنی می شه این گونه مرد . شاید سعادت  زیادی  بخواد که من نداشته باشم . بعضی وقتا  به  حال اونایی که عاشقونه مردن غبطه می خورم . ولی سعی خودم رو می کنم که دل به این  دنیا  نبندم . امیدوارم کمکم کنی تا بتونم پیروز از این آزمایشت  بیرون بیام . دوست  داشتم  واقعا خالصانه  به دیدنت میومدم . امیدوارم به اون درجه از خلوص برسم که بتونم اینگونه بمیرم . خدایا هیچی توی این دنیا ارزش قشنگ مردن رو نداره . چون اون موقع است که  تازه  پاهاتو  توی  دنیای  قشنگ دیگه ای میزاری . خدایا به همه چیزم ساختی  خم به  ابروهات  نیووردی .آخه  چه قدر می تونی  تو خوب باشی . خدایا کجایی؟  می دونم  همین  جایی می دونم مثل همیشه مواظبمی . اینم از خوبیهای بیش از حد توء در مقابل بدیهای بیش از حد من .    ببخشید اگه حرفام تلخه چون این روزا روزای قشنگیه نباید به مردن فکر کرد. روزای تازه شدن اما این حسیه که من همیشه با خودم مرورش می کنم. می خوام باهاش کنار بیام برام دعا کنید.