حرفهای من با خدا

گفتم:خدای من لحظاتی بود در زندگیم که هوس کردم سر سنگینم را( که پر بود از دغدغه دیروز و هراس فردا)بر شانه ی صبورت بگذارم آرام برایت بگویم و بگریم........ در آن لحظات شانه های تو کجا بود!؟  ندایی آمد که عزیز تر از هرچه هست ،تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی که در تمام لحظات بودنت بر پروردگار تکیه کردی و پروردگارت آنی خود را از تو دریغ نکرده است،پروردگار من همچون عاشقی که به معشوق خویش می­نگرد ،با شوق تمام بودنت را به نظاره نشسته است!  گفتم:پس چرا راضی شدی من برای اینهمه دلتنگی،اینگونه زار بگریم!؟  گفت:عزیزتر از هر چه هست،اشک تنها قطره ایست که قبل از آنکه فرود کند،عروج می کند اشکهایت به پروردگار رسید و او آنها را یکی یکی بر زنگار روحت ریخت تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان،زیرا فقط این گونه می شود تا همیشه شاد بود!  گفتم:آخر آن چه سنگی بود که بر سر راهم گذاشتی!؟  گفت:بارها صدایت کردم و آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی،اما تو هرگز گوش  نکردی، و آن سنگ فریاد بزرگ پروردگار بود که:عزیز تر ازهرچه هست:این راه که تو می روی به نا کجا آبادهم نمی رسی!  گفتم پس چرا آنهمه درد در دلم انباشتی!؟  گفت:روزیت دادم تا صدایم کنی چیزی نگفتی!! پناهت دادم تا صدایم کنی چیزی نگفتی!و.... آخر تو بنده ی منی،چاره ای نبود جز نزول درد!!........وتنها این­ گونه شد که تو صدایم کردی...  گفتم:پس چرا اولین بار صدایت کردم درد از دلم نراندی!؟  گفت:اول بار که گفتی خدا،من آن ­چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دیگر خدای تو نشنوم ،تو باز گفتی خدا ومن مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر...... من می­دانستم که  تو بعد از آن علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی­کنی،و گرنه همان اول بار دردت دوا می کردم!!!!!!   گفتم:مهربان ترین،دوستت دارم  گفت:عزیزتر از هرچه هست،دوست تر دارمت...