دیگه حالمو نپرس...

خیلی وقته فاز من عوض شده! تا اطلاع ثانویه همین جوریم. *** ممنون از اونایی که توی این آشفته بازار حالمو می پرسند. ممنون از اونایی که حتی وقتی میدونن ناخوشی، نمیگن حالت چرا ابری شده؟ اما دیگه حالمو نپرس... چون اگه بپرسی، میگم: خوبم، اما تو باور نکن!!! *** اگه از غم و غصه هام می نویسم واسه اینه که، از بچگی عادت به نوشتن دارم! هیچوقت یادم نمیره، وقتی 5 ساله بودم، با گریه از پدرم خواستم که دفتر و مداد در اختیارم بذاره! هنوز خط خطی های اون موقع رو یادمه... ای روزگار!!! آه آه آه... هر وقت یه جورایی حس خفگی بهم دست میده، می نویسم. اگه ننویسم مثل باروت منفجر میشم!!! اگه از دردام می نویسم واسه اینه که یادم نره این روزهای تلخمو! یادم نره اگه یه روزی، یه وقتی خندیدم، این خنده هارو مدیون یه تلخی هایی بودم. همیشه با نوشتن خالی میشم. خالی خالی... *** هیچ وقت نشد یه دل سیر حرف بزنم! نشد یه دل سیر دردودل کنم. نشد که نشد... واسه همین قلم و کاغذهامو عشقه!!! موندم چه جوری وقتی دلت آشوبه، بهم روحیه میدی؟ دیگه محاله بخندم. تا وقتی حالت خرابه منم خراب و داغونم! اگه خندیدی،اگه از ته ته ته دلت خندیدی،منم میخندم. الان فقط چشامو به لبهات دوختم! اگه لبت به خنده وا شد، اونوقت خدا دنیارو بهم داده! *** خدایا!!! دنیامو از تو میخوام. میدونم شنیدی، دیدی، فهمیدی، اما... خدایا!!! خودتو عشقه. تمام امتحانات رو عشقه!!! ممنون که این چند وقت حالمو خراب کردی!!! شاید حقم این بود. هر چی بود از طرف تو بوده. دوستش دارم... خدایا!!! همه جوره، چاکر خواتم.