[عنوان ندارد]

کاش می شد کاش می شد سرزمین عشق را در میان گام ما تقسیم کرد . کاش می شد با نگاه شاپرک عشق را به آسمان تفهیم کرد. کاش می شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز کرد . کاش می شد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ گل پرواز کرد . کاش می شد با نسیم شامگاه برگ زرد یاس ها رنگ کرد . کاش می شد با خزان قلب ما مثل دشمن عاشقانه جنگید . کاش می شد در سکوت دشت شب ناله ی غمگین باران را شنید . بعد دست قطره هایش را گرفت تا بهار آرزوها پر کشید . کاش می شد مثل یک حس لطیف لا به لای آسمان پر نور شد . کاش می شد چادر شب را کشید از نقاب شوم ظلمت دور شد . کاش می شد از میان          جرعه ای از مهربانی را چشید . در جواب خوب ها جان هدیه داد سختی و نا مهربانی را ندید . کاش می شد با محبت خانه ساخت یک اتاقش را به مروارید داد . کاش می شد آسمان سحر را خانه کرد و به گل خورشید داد . کاش می شد بر تمام مردمان پیشوند نام انسان را گذاشت .  کاش می شد که دلی را شاد کرد بر لب خشکیده ای یک غنچه کاشت . کاش می شد در ستاره ها غرق شد در نگاهش عاشقانه تاب خورد . کاش می شد مثل قوهای سپید از لب دریای معرش آب خورد . کاش می شد جای اشعار بلند بیت ها را ساده و زیبا کنم . کاش می شد برگ برگ بیت را سرخ تر از رویاء کنم . کاش می شد با گلای سرخ و سبز یک دل غمدیده را تسکین دهم . کاش می شد در طلوع یاس ها به صنوبر یک سبد نسرین دهم . کاش می شد با تمام حرف ها یک دریچه به صفا را وا کنم .     کاش می شد در نهایت راه عشق آن گل گم گشته را پیدا کنم .