پائیز تن طلایی...

پنجره را باز می کنم و بوی مهر همیشه کسالت زده ام می کند...یاد روزهای بی مهری می افتم و از این همه پاییز کلافه می شوم.چقدر در کوچه های مهر و آبان و آذر دویده امو برگ های بی گناه راچقدر لگد کرده امروح کتانی های سفید پاره ی روزهای کودکی ام را احصار می کنمتا ذهن مشوشم رابه خاطرات سالهای کودکی ام ببردو کوله پشتی امآنقدر پیر شده استکه مدام از سنگینی کتابهایم غر می زند.چرا من دیگر مدادی برای تراشیدن ندارم؟و کسی به من سر مشق نمی دهد.سارا انار ندارددارا انار دارددلم برای تمام نداشتنیهای سارا می سوخت و نداشتن انار در دستهایشتنها بهانه ای بود که من آنقدر بغض در گلویم گیر کندکه زنگ تفریحنتوانم سیب سرخ کوچکم را گاز بزنمو آنقدر از دارا بدم می آمدکه آرزو می کردمکاش انارش را گم کندمن آنقدر کوچک بودم آن روزهاکه نمیدانستمهمیشه بعضی ها سارا بوده اند و بعضی ها داراو هرگز انارها اشتباه در دست کسی گذاشته نمی شود20 قشنگترین نمره ی کلاس ما بود و من بعدها فهمیدمبیرون از کلاس درسهیچ کس این نمره را نمی گیردو آدمهاتمایل عجیبی دارند برای پیشروی به نقطه ی صفرو همه چیز چقدر فرق دارددر فضای آن ساختمان های چند کلاسه سادهو دنیای عجیب و پیچیده ی بیرونمن فکر می کردم آن روزهابزرگترین هنر دنیا قشنگ انشانوشتن و بدون غلط املا نوشتن استو حقه بازترین موجود دنیاروبه پر فریب و حیلت باز است که پنیر زاغک بیچاره را می روبودچه می دانستم روزی می پرسدکه باید ذهنم را برای ورود کلماتی چون فقر و فحشا و جنایت و استعمارآماده کنمو احساس کنم آن روباه بدبختچه جانور خوبی بوده و بدبخت فقط هوس پنیر کرده بوداو نه به زاغک تجاوز کرد و نه او را  قطعه قطعه کرد و نه آبرویش را برد؟دلم می گیردپنجره را می بندمو بوی مهر همیشه کسالت زده ام می کندهر چند دیگردر هیچ مدرسه ایبه شوق حضور من باز نخواهد شدو دیگر بزرگترین ترس زندگی من خواب ماندن و دیر سر کلاس درس رسیدن نیست.این بهترین شعر پاییزی که یادگاری دارم.