دیــــــدن رویِ تـــــو در خویش زِ من خــــواب گرفـــــــت
آه از آیینـــــه که تصــــــویر تـــــو را قـــــــابــــ گرفـــــــت
خواستــــــم نوح شــــــوم ،موجِ غمــــــت غرقم کـــــرد
کشتـــــی ام را شـــــبِ طوفانـــیِ گــــرداب گرفـــــــت
در قنــــوتــــم زِ خـــــدا عــــــقل طلـــــب می کــــــردم
عشـــــق امـــــا خبـــــر از گـــوشه ی محراب گـــــرفت
نتـــــوانســـــت فــــــرامـــــوشــــ کنـــــد مستـــــی را
هــــر کـــه از دســتِ تــــو یک قــطره میِ نـاب گـــرفت
سنــــــگ در بـــرکـــه مــــی انــــدازم و مـــی پــــندارم
بــــاهمیــــن سنــــگ زدنـــ مــــاه بهـــــم مــــی ریـــزد
کــی بـــــه انـــداختنِ سنـــــگ پـی در پـی در آبــــــــــ
مــــاه را مــــی شـــود از حـــافظـــه ی آبــــ گــــــرفت !
