فرشته ی مادر

یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچ کس نبود پگاه روز سرخ بود. فرشتگان سیه چشم  لباسهای حریر  سرخشان را پوشیدند و همان طور که در افکارشان غوطه ور بودند به ارامی نزد کودکانشان رفتند. با اینکه انها از جنس بچه ها نبودند عاشقانه انها را دوست داشتند. اما اوایل روز خیلی نگران بودند و با خود در این اندیشه بودند که امروز نوبت کدام یک از انهاست که از کودکانشان جدا شوند. بچه ها بر بسترهایی از حریر و گلبرگ در سایه ی درختان سدر پر میوه ی بی خار و درختان پر برگ سایه دار به ارامی و ناز خفته بودند و فرشته ها غرق در تفکر مشغول انجام کارهایشان بودند. ان روز باید گلبرگ های سبز رنگ روز قبل را جمع می کردند و بستر بچه ها را با گلبرگ های سرخ       می پوشاندند. شمع های سبز را با شمع های سرخ عوض می کردند و خیلی کارهای دیگر  که باید در نهایت اهستگی انجام می دادند به طوری که صدای رفت و امد و حرکت بالهایشان بچه ها را بیدار نکند. اما همچنان دل نگران بودند تا فرشته ی پیامبر و کبوترش از راه برسند و اسامی کودکانی که باید به دنیا بروند را اعلام کنند.  ادامه دارد...

این ماه را...

کوله بارت را بربند شاید این چند سحر فرصت اخر باشد که به مقصد برسیم بشناسیم و بفهمیم که یک عمر چه غافل بودیم  می شود اسان رفت می شود کاری کرد که رضا باشد او ای سبکبال در این راه شگرف در دعای سحرت در مناجات خدایی شدنت هرگز از یاد مبر من جامانده بسی محتاجم....