ببخش که فراموشت کردم...

این روزا بجای اینکه ما از اموات یاد کنیم، اونا از ما یاد می کنن. بجای اینکه ما یادمون باشه براشون فاتحه ای بخونیم. اونا خودشون به یادمون میاندازند که ... روزگار عجیبی شده خیلی عجیب!!! بجای اینکه... *** بابا دمتون گرم... حاشا به مرامتون.... ایول.... مگه اینکه شما یادتون باشه. ما که پاک همه چی یادمون رفته. خومونو فراموش کردیم دیگه چه برسه به شماها. *** امروز صبح با یه خواب عجیب و قشنگ از خواب بیدار شدم. اونقدر شوکه شده بودم که خوابم رو باور نمی کردم. خیلی وقت بود عزیزم رو توی خواب ندیده بودم. اونقدر این خواب قشنگ بود که از یادآوریش هم به هیجان میام. *** به دنبال یه سندی بودم که بتونم خوابم رو ثابت کنم. میدونستم عزیزم بی دلیل به خوابم نیومده. فقط در عجب بودم که چرا من؟؟؟ از بین اون همه آدم چرا به خواب من اومده بود، و مرگش رو یادآوری می کرد؟ لابد فهمیده بود که من از کنار هر چیزی همین جوری رد نمیشم. خلاصه رفتم سراغ صندوقچه ی قدیمی ام. بالاخره چیزی رو که میخواستم پیدا کردم. شک داشتم اما به یکباره در کمال ناباوری شک ام به یقین تبدیل شد. اعلامیه ی ترحیمش رو پیدا کردم. تاریخش درست بود!!!!! ناخودآگاه اشکی پهنای صورتم رو در بر گرفت. باورم نمیشد 14 سال از اون اتفاق تلخ گذشته باشه. باورم نمیشد که خوابم مث همیشه بهم راست گفته باشه. حس عجیبی بود هم خوشحال بودم هم ناراحت!!! ناراحت از اینکه یک سال دیگه سپری شد. خوشحال از اینکه درسته من فراموشش کرده بودم، اما اون منو فراموش نکرده بود. حالا که دستش از دنیا کوتاه شده بود. به خوابم اومده بود، هم یه چیزی واسه اش خیرات کنم، هم منو از خواب دنیا بیدار کنه. من تورو توی دغدغه هام گمت کردم. چه تاسفی... *** عزیز جون! ممنون که بیادم بودی. ممنون که یه جو مرام و معرفت داشتی و فراموشم نکردی حتی توی اون دنیا!!! روحت شاد... *** اگه این پست رو تا آخرش خوندید و به اینجاش رسیدید واسه عزیزم و همه امواتمون یه صلوات بفرستید   الهم صل علی محمد و ال محمد