تبریک تلخ...

ببخش اگه حرفام تلخه مثل شربت سرفه امروز روز پرستار بود میخوام تبریک بگم به همه ی پرستارهای عزیز تبریک به اون پرستاری که واسه اولین بار تمام ذهنیت منو در مورد این شغل شریف بهم ریخت! ... تبریک به اون پرستاری که وقتی روی تخت ریکاوری بودم و از شدت درد و بیهوشی ناله می کردم اومد جلو و بهم گفت: مریضی مال خودته دردش هم مال خودته! تبریک به اون پرستاری که بعد از سه روز آب نخوردن  وقتی ازش آب خواستم، سرم داد زد و گفت: سرم داری تا وقتی که سرمو نکشیدی نمی تونی آب بخوری! گفتم حداقل یه دستمال تر بهم بدید لب و دهانم بد جور تلخ و خشک شده. تبریک به اون پرستاری که وقتی سرم توی دستم تموم شده بود زنگو زدم، اما اون خودشو بعد از یک ساعت بهم رسوند. توی این یک ساعت هر چی هوا بود وارد رگ دستم شد و دستمو از سفیدی به سیاهی همیشگی تبدیل کرد دیگه پیش خودش فک نکرد که اون رگ، تنها رگ پر خون، توی تن من بود و منو با یه پارگی توی رگ دستم تنها گذاشت و رفت. تبریک به اون پرستاری که وقتی فهمید دارم ادای خوب بودن رو در میارم زودی خودشو باخت و از سمت پرستاریش کناره گیری کرد. و حتی نفهمید که آدمی که هنوز درجه حرارات بدنش بالاست نباید ... تبریک به اون پرستاری که وقتی آنژیو کت... تبریک به اون پرستاری که با کمال خشونت، دسته گل بزرگ رز رو که واسه عیادتم اورده بودن رو انداخت توی سطل زباله. و اصلا پیش خودش فک نکرد که همون رز چقده به من روح و جان میده. همه ی این تبریک ها واسه پرستارهای بیمارستانهای خصوصی بود. حالا ببین تبریک های پرستارهای بیمارستانهای دولتی چی میشه... وای خدا!!! ایناست درد اونایی که حداقل یه بار گذرشون به بیمارستان و سر و کله زدن با پرستارها افتاده. خدا نصیب نکنه. در کنار اینا واسه خودم یه پا متخصص شدم اگه این بار مسیرم به اتاق عمل بیافته دیگه میدونم چیکار کنم حالم بهم میخوره از همه شون. میگم خوبم اما تو باور نکن.