تقدیم به عاشقی که بالاخره گفت دوست داره

ای کاش همه ی فرصتها به گل سرخ می پیوست. ای کاش مردم برای تولد یک حرف شادمانی می کردند. ای کاش من وتو در آسمان راه  می افتادیم و از ماه نورانی تر می شدیم. آه! چه فرصتهای عزیزی را در جوی محله مان  گم  کردم ! چه صداهای  قشنگی را هیچوقت نشنیدم ! چه دستهای  گرمی را در صبحگاهان غربت نفشردم! چه سروها که به من سلام کردند و من سکوت کردم! چه ستاره ها که به  من نگاه کردند و من دیده از آنها بر گرفتم ! چه می توان گفت از آن همه  کلمه ای که در کناره ی صدای تو خاموش  ماندند ؟ و از آن همه عاشقی که شیرین را نمی شناختند و از آن همه پایی  که  با کویر آشنا نبودند و از آن همه دستی  که به تشیه ی فرهاد نرسیدند . ای کاش همه نفسها به تو می رسیدند و همه ی اشکها از نام  تو سرچشمه می گرفت و همه ی خنده ها با یاد تو طنین می انداخت . ای کاش من  بی  تو به سر نمی بردم . ای کاش من بی لبخند تو شب را به صبح نمی رساندم . آه! چه روزها  در پی  تو همه ی کوه ها را پشت سر گذاشتم  و چه شبها که در فراق تو به ماه خیره شدم . وقتی به  ماه  نگاه  می کنی  مرا به  یاد  بیاور!  وقتی  ستاره ها را در ایوان  تاریک  خانه ات می شماری نام  مرا زمزمه کن ! من آن کودک دیروزم که  در حیاط  مهربانی  تو هفت سنگ بازی می کرد و دریا را بیشتر از صخره ها دوست داشت و به همه ی پرستوها احترام می گذاشت و قلبش پر از شقایق بود. به امید روزی که دست سردم با گرمیه دستت آشنا بشه...                                                                             انشاا... امیدوارم این بار هم ناراحت نشده باشند                              "تقدیم به آزاده عشق ابدی سپهر"