خدای من، خدای تو...

من خدای سیاه و سفید نمی خواهم . من خدایی می خواهم که رنگ عشق داشته باشد.من خدای سیاه و سفید را دوست ندارم.من خدایی دوست دارم که هفت رنگ رنگین کمان باشد.خدای تو مال تو و خدای من هم مال من...خدای تو رنگ غضب دارد،اما خدای من طعم عسل....خدای من راه راه نیست.اما خدای تو پر خط های  کینه و بغض و نفرت است.وقتی به خدای تو فکر می کنم،دیوی می بینم بلند قامت و قوی هیکل، با چشمانی سرخ و صورتی به رنگ زغال شاخ هایی که  به مانند شاخ قوچان در هم پیچیده و دستهایی که با هر حرکت آتشی بر پا می کند میبینم.دهانی می بینم بزرگ که همواره فریاد میزند، جیبهایی میبینم پر از تکه سنگ های آتشین و پاهایی که بر سقف آسمان کوبیده می شود و انسانها را می بینم که با ذلت و ترس از به آتش کشیده شدن و خاکستر شدن همواره به او تعظیم می کنند.وقتی خدایت را اینگونه می بینم،می ترسم....می ترسم از خدا، از بهشت، از جهنم، از دنیا...با خود می گویم اگر خدا اینطور سخت وحشتناک است پس این آدمهای پوشالی در وجود خود چه دارند؟ آنها نیز مثل خدایشان هستند؟ تو نیز مثل خدایت نفرت انگیزی؟وقتی خوب فکر می کنم دیگر خدای تو را حس نمی کنم.بگذار خدایم را برایت توصیف کنم!!پوستی دارد به نرمی و لطافت گلها، و رنگش به مانند برف سفید. او چشمانی دارد پر از شوق زندگی. جیبهایی دارد که پر از شکلات رنگیست. او همیشه در دستانش گل دارد و بر لبانش لبخند.او مرا به آتش نمی کشد؛ او بر من فریاد نمی زند. فقط مرا در آغوش می گیرد و نوازش می کند.خدای رنگارنگ من چشمان غضب آلودش را به صورتم نمی دوزد، فقط نگاهی از سر عشق به چشمانم می اندازد.خدایی که من دارم هر از گاهی دستهایش را در جیب می برد و و یک شکلات رنگی به من می دهد.او بر سر و رویم بوسه می زند.همیشه دستانش را در کنارم می بینم که خود را برای در آغوش کشیدن دستهایم آماده کرده اند.هر وقت  می خوابم مرا در آغوش می گیرد؛حتی وقتی با او قهر می کنم مرا از آغوشش دور نمی کند.او مرا محکم تر به آغوش می کشد تا دیگر دلگیر نباشم.هر جا که گام بر می دارم ردپای او را حس می کنم، و سایه اش را که باعث خنکای وجودم می شود.آری او مرا آنچنان در خود غرق کرده که اگر تمام دنیا تنهایم گذارند، تنها نیستم. من خدایم را دارم.