هوالطیف

دوست داری به معشوقت بگویی که : دوستش داری و می گویی :دوستش داری. خب همین یک کلام؟ نه دلت راضی نمی شود. دنبال گونه های دیگری از گفتن می گردی واژه های دیگری برای بیان کردن و عبارات دیگری برای انتقال این مفهوم ناب دوست داشتن. وباز می بینی که نشد. می روی سراغ دیوان شعرا آنها که طبعی لطیف تر داشته اند و زبانی نغزتر و بیانی کاملتر. ابتدا ذوق می کنی و به وجد می آیی اینکه کسی بتواند عشق و دوست داشتن را با این لطافت ترسیم کند و فراق و هجران را با این ظرافت به تصویر بکشد و شهد وصال را این قدر ملموس و محسوس به ذائقه ها بچشاند به واقع ذوق آفرین و وجد بر انگیزاست. اما ... اما احساس می کنی که هنوز در یک جای واقعه خلائی یا خللی هست. کجاست این خلا؟ شاید مسئله این است که تو خودت را  حس خودت را خواسته های خودت را و نیازهای خودت را تمام و کمال در آنها پیدا نمی کنی... بخشی از آنها حرف های دل توست و بخشی حس و حال ؟آن کسی که گفته است. حرف هایی در دل توست که نگفته است و او حرف هایی را گفته که از آن تو نیست. کسی می تواند حرف های تو را به خدای محجوبت بگوید که پایی در زمین داشته باشد و دستی در آسمان. کسی که هم تو را خوب بشناسد و هم خدای تو را کسی که با الفبای زمین زبانی بیافریند که در فضای آسمانی قابل تکلم باشد. کسی که حرف زدن با محبوب را به گونه ای بلد باشد که همه ی انسان ها بتوانند خودشان را به جای گوینده ی آن بگذارند... و او کسی جز معصوم نیست و آن حرف ها همان ادعیه ای است که بر زبان معصوم جاری است.   "ما بندگان توایم تن و جانمان را از آتش رهایی بخش. ای پناهگاهم هنگام گرفتاریم. ای فریادرسم هنگام سختی ام. بر درگاه تو سر فرود آورده ام و می نالم و از تو یاری می طلبم و به تو پناه می برم نه به هیچ پناهگاه دیگری. و رهایی و گشایش از تو می جویم نه از هیچ گشایشگری. پس به فریادم برس و گره از کار فرو بسته ام بگشا. خداوندا من از تو یاری می طلبم که بشارت بخش دلم باشد و آن چنان یقینی که بدانم به من هیچ نمی رسد مگر آنچه تو برایم نوشته ای. و از زندگانی بدان چه قسمتم فرموده ای رضایتم ببخش."