یه درد تکراری...

این روزا دنیا هر لحظه و هر دقیقه، بیشتر از قبل روی سرم آوار میشه. هیچ حال خوشی ندارم، می دونم این حرفم دیگه تکراری شده. اما دیگه حرفی غیر از این واسه گفتن ندارم. خدا خیلی چیزا رو به آدم میده، اما گاهی خیلی دیر!!! دردم دیگه دردی شده که نمیتونم بگم، حتی اینجا!!! هر روز منتظرم که یه معجزه توی زندگیم اتفاق بیافته! ایکاش تورو هم نداشتم!!! بد عادت شدم، می دونم! با شناختی که از خودم دارم میدونم دردم ... وقتی نمیخندی، چجوری بخندم؟؟؟ وقتی حالمو می پرسی نمیدونم چی بگم؟؟؟ چند وقته دنبال بهانه ام که یه دل سیر گریه کنم... به بهونه ای خودمو توی اتاقم حبس کردم و تا می تونستم گریه کردم! اما دیگه برام مهم نبود که بهونه ی گریه هام چیه؟ فقط میخواستم گریه کنم همین... *** صبح خیلی زود از خونه زدم بیرون به نیت ورزش کردن. به ورزش احتیاج داشتم باید دوباره می ساختمش. روح مرده رو باید یه جوری زنده می کردم. وقتی حوصله ات از اندوهم سر رفت دیگه بریدم. به خودم گفتم امروزمو باید دوباره... رفتم و رفتم تا رسیدم به پای کوه همیشگی!!! پای کوه ایستادم نگاهی به پاهام انداختم! گفتم: پایه ای؟ نذاشتم جواب بده. به ضربان قلبم گوش دادم... نا منظم بود صداش جوابگوی همه چی بود. اما... بهش گفتم: تو چی ؟ پایه ای؟ می دونستم جا می زنه ولی بازم به حرفش گوش ندادم. بسم الله گفتم و رفتم. رفتم و رفتم اونقده رفتم تا رسیدم به برفها. اونجا دیگه فقط برف بود و یخ و سرما... دیگه جا موندم. نتونستم ادامه بدم... به صخره ای تکیه دادم و نشستم. اون وقت صبح کسی نبود. رفته بودم که فریاد بزنم اما... باز هم بغضمو بلعیدم و توی سینه ام حبسش کردم...   گفتم: بمون همون جا! بیرون جای تو نیست. بمون توی سینه که کسی این روزا تورو نمیخره!   دنیای ما خار داره.... بیابوناش مار داره....